GETEST: RIEJU MR300i

De komst van de MR300i – leverbaar als standaard Racing en in een Pro-versie met diverse mooie extra’s en accessoires – was al een publiek geheim: de Spanjaard Alfredo Gomez reed er al enkele WK-hardenduro’s mee en Loic Larrieu en Dominik Olszowy zetten er in het WK enduro ook al klinkende resultaten mee neer. Olszowy won zelfs een aantal keren de Supertest-proloog van een WK-wedstrijd!
Met hun nieuwe blok maakt het Spaanse merk in één klap erg veel terrein goed.
Het blok kreeg naast injectie nu ook een balansas tegen de trillingen, een koppeling met diafragmaveer, een elektronische powervalve-uitlaatklep en drie verschillende motormappings.
De injectie is een eigen Rieju-ontwikkeling en werkt heel slim met twee Bosch-injectoren die naast elkaar in het gasklephuis zitten. Bij lagere toerentallen zorgt de ene voor een goede verneveling en soepele motorloop, bij hogere toerentallen neemt de tweede injector – met een grotere doorlaat – het dan automatisch over. Een beetje zoals een carburateur altijd een stationairsproeier en een hoofdsproeier heeft. Mede daardoor claimt Rieju over het hele toerenbereik een directe respons en een gasgevoel zoals dat kenmerkend is voor carburateurmotoren. De nieuwe balansas elimineert de motortrillingen, wat vooral voor minder vermoeidheid en meer concentratie bij de rijders moet zorgen. De koppelingsplaten worden niet langer op elkaar gedrukt door zes kleine spiraalveren, maar door één conische veerplaat: naast een compactere bouw zorgt dit ook door veel andere fabrikanten gebruikte systeem voor een beter gevoel en een soepele bediening van het koppelingshendel, aangezien de benodigde handkracht bij een diafragmaveer niet verder toeneemt als je het hendel verder inknijpt.
Het rijwielgedeelte bleef in grote lijnen ongewijzigd, met een chroommolybdeenstalen frame en een aluminium subframe. De nieuwe MR300i wordt trouwens ook alleen in 300 cc-uitvoering leverbaar, maar wel in twee versies: de Racing en de Pro. Het verschil zit hem daarbij vooral in de rijkere aankleding van het rijwielgedeelte. Beide modellen zijn voorzien van volledig instelbare Kayaba-vering, met een 48-millimeter-AOS (Air-Oil-Separated) closed-cartridge-voorvork en een high- en lowspeed instelbare monoshock met linksysteem achter. Het door ons geteste Pro-model van Rieju-dealer Overveld in Halle heeft daarbij standaard zwart geanodiseerde DLC-gecoate vorkpoten voor minder wrijving, een Renthal Fatbar-stuur, Polisport-handguards, een tweekleurig antislipzadel, fraaie Xtrig-kroonplaten, Excel-velgen met rode naven en Michelin Enduro-banden. En dat alles voor de keurige prijs van net geen twaalf mille, 1.000 euro meer dan de ‘gewone’ Racing-versie.
Wat voor beide modellen geldt, is dat er in de 9,8-liter-benzinetank mengsmering moet worden getankt. Rieju zag af van een gescheiden smeersysteem met een aparte olietank en oliepomp. Net als bij carburateur-tweetakten moet er dus vooraf tweetaktolie door de benzine worden gemengd.
Enduro-inter Tommie Jochems, in maart ook een van de Noppennieuws-testrijders, voelde de Rieju MR300i Pro voor ons aan de tand. Het blijkt echt een ‘opstappen en wegrijden-machine’, want je voelt je er meteen op thuis. Hij lijkt in alles ook nagenoeg identiek aan zijn voorganger, die in onze endurotest in maart ook al zo’n verrassend fijne machine bleek te zijn. Het blok is nu wel aanzienlijk verbeterd. Dat heeft echt veel meer power vanuit onderuit, precies zoals je verwacht bij een 300-tweetakt. Die ‘dikke’ power misten we in maart met de carburateurversie nog een beetje in de directe vergelijking met de Sherco, de Fantic en de Beta, maar nu heeft Rieju echt een grote stap in de goede richting gezet. De mapping heeft standaard drie standen: Wet, Race en Forest (bos). In Lelystad konden we vooral die Wet- en Race-mapping testen, want we begonnen te rijden op een flink natgesproeide baan, zodat de harde kleiondergrond een spekgladde bovenlaag kreeg. Gelukkig droogde de baan snel op in de zon en na een half uurtje konden we dus over naar de Race-mapping. Dat overschakelen doe je met een knop bij het gashendel: als je die even ingedrukt houdt, geeft een knipperend ledje aan in welke modus je rijdt.
In de natte mapping voelt de motor mooi lineair aan: gewoon lekker soepel, zonder echte step-up in de vermogensafgifte. Omdat het mooi gedoseerd gaat, houdt het achterwiel prima grip. In de Race-stand zit er voelbaar meer power in. In deze stand voelt de Rieju nu serieus aan en kan hij de competitie met de andere 300-tweetakten prima aan, al lijkt het blok helemaal op top wel iets eerder af te bouwen. Dat blijft echter toch lastig in te schatten zonder directe vergelijkingsmogelijkheid en een doorsnee rijder zal bij een 300-tweetakt niet vaak vol gas openhouden. Voor toprijders had er helemaal bovenin nog wel iets meer gif in mogen zitten, zeker voor Nederlandse omstandigheden met diep zand of modder. Een gematigde rijder zal echter juist de zeer bruikbare prestaties roemen, zonder dat de motor ook op toeren echt onder je vandaan wil schieten. De Rieju lijkt daarmee een beetje een ‘buitenlands karakter’ te hebben, dat erg goed past bij het rijden op een beboste helling met harde ondergrond. Dan heeft hij namelijk opmerkelijk veel grip en kreunt hij overal omhoog. Daarbij werkt de Rieju-injectie prima, met een nauwkeurige gasrespons en een zuivere benzinetoevoer over het hele toerentalbereik. Ook de overgang van de kleine naar de grote injector voel je niet, terwijl het inderdaad zorgt voor een heerlijk soepel rijgedrag.
Met de nieuwe motortechniek is de prijs van de Rieju-enduro’s wel iets gestegen, maar de all-in-prijs inclusief afleverkosten en kenteken van € 10.999,- voor de Racing-versie en € 11.999,- voor de rijk aangeklede Pro is nog steeds erg netjes.
Lees de hele test in Noppennieuws 5, die nu verkrijgbaar is.